Al lang weer terug in Nederland!

Lieve allemaal,

wat een merkwaardig moment om een bericht te plaatsen, zullen jullie misschien denken; midden in de Kerstvakantie, de op een na laatste dag van het jaar 2009. Alweer 5 maanden terug in Nederland. En dan ineens nog even een berichtje plaatsen op waarbenjij.nu ... Jaja, nou het heeft wel een beetje een reden; ik ben namelijk nu pas bezig met het inplakken van al die foto's, het uitprinten van al die lappen tekst waar ik jullie mee verveeld heb. Een beetje laat ja, maar beter laat dan nooit! Het is dus ook nu dat ik mij realiseer dat mijn laatste reisverslag komt uit Airlie Beach, terwijl ik daar natuurlijk niet geeindigd ben. Nu kan ik heeeeeel hard gaan nadenken over wat ik allemaal nog gedaan heb, die laatste dagen in Australie, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat jullie daarop zitten te wachten, bovendien zou ik het allemaal niet meer weten. Niet dat die dagen zo saai waren hoor, niet dat het geen indruk gemaakt heeft! Met name mijn parashutesprong boven het strand bij Brisbane kan ik mij nog heeeeel erg goed herinneren (en voor het geval dat ik het ooit vergeet; het is gefilmd en ik heb de dvd) Korte samenvatting van de sprong: AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA! Oh en dan is er nog Frazer Island; prachtig, en met een meer dat onwaarschijnlijk helder is. De dierentuin van Sydney was natuurlijk ook prachtig, die heb ik bezocht samen met Jane (het meisje dat ik tijdens ze zeiltrip ontmoet heb en die op dat moment toevallig ook in Sydney was) en vrienden van haar. En dan de vlucht terug.. het was nogal een eind. Niet geslapen, een plotselinge stop midden in de nacht in Bangkok waarvan ik niet op de hoogte was, uren later nog overstappen in Londen. En dan de aankomst op Schiphol. Zo ontzettend moe, maar vooral terugkijkend op een geweldige reis die ik nooit zal vergeten, en vooruitkijkend naar het zien van al die lieve mensen die me kwamen ophalen in Amsterdam. Helaas moest ik jullie nog uren laten wachten doordat mijn tas niet meegekomen was in het vliegtuig, en blijkbaar nog in Sydney of in Londen lag.. Maar wat maakt het uit; ik was nu thuis! Een mega-spandoek, een ballon, heel veel mensen en heel veel gejuich; dat is nog eens mooi thuiskomen! Het was raar, heel raar. De eerste dagen heb ik vooral geslapen (hoezo, jetlag?) en geprobeerd antwoord te geven op de vraag; 'Hoe was het?' terwijl dat natuurlijk onmogelijk is. 'Ja leuk!', 'geweldig', 'fantastisch!' Met al die woorden kun je niet beschrijven hoe deze reis was. Ik denk dat ik het beste had kunnen zeggen; wacht tot volgend jaar, als ik al mijn foto's kan laten zien, en verhalen kan laten lezen. En dan nog maakt niemand daaruit op hoe het nou echt was.

En nu, 5 maanden later, lees ik mijn eigen verhalen, zie ik voor de zoveelste keer de foto's, en dan vraag ik mezelf af of het allemaal wel echt gebeurd is. Heb ik dat echt gedurfd? Heb ik dat echt meegemaakt? Als mensen vragen; 'vond je dat niet eng of raar?', dan kan ik me niet herinneren dat ik dat eng vond, maar tegelijkertijd snap ik niet hoe ik dat dan normaal heb kunnen vinden. Het klinkt misschien een beetje raar, maar ik vraag me af hoe het mogelijk is dat ik dat gekund heb! Als iemand mijn foto's wil zien, denk ik stiekem dat ze dat beter niet kunnen vragen, omdat ik bij elke foto een verhaal van minstens een uur kan en wil vertellen, en we dan dus veel te lang bezig zijn. Jammer dat ik het allemaal niet helemaal kan delen misschien, aan de andere kant maakt dat het wel extra bijzonder; alleen ik ben daar toen geweest, alleen ik weet hoe het was, alleen ik weet dat de foto lang niet zo mooi is als de werkelijkheid!

In 5 maanden in Nederland lang niet zoveel meegemaakt als elders in Europa, Thailand of Australie. Maar toch ook niet stilgezeten; vrij snel na terugkomst in Nederland begon ik aan een hele nieuwe reis; een reis naar het hoge noorden, mijn nieuwe stad: Groningen! Prachtige KEI-week, Introductiekamp op Schiermonnikoog, kamer gevonden, kamer geschilderd en ingericht, begonnen met de studie Godsdienstwetenschap (en dus ook begonnen aan het eeuwig beantwoorden van de vragen 'Wat wil je daarmee worden' en 'Ben je zelf dan ook eeh... gelovig enzo?') begonnen met volleyballen bij de prachtige vereniging Kroton, pianospelen bij de USVA, natuurlijk heel veel in de trein zitten tussen Leiden en Groningen, lid van studievereniging, dispuut, heel veel nieuwe, leuke mensen leren kennen, en secretaris van, jawel, de Reiscommissie! En jullie zullen dus wel begrijpen dat dit verlate afscheidsbericht niet mijn laatste zal zijn, want op 15 mei vertrek ik met 25 studiegenoten voor een week naar Marokko! Een hele andere reis! Niet alleen een ander land, een ander continent, een andere taal; nee deze keer dus in een groep! Ik ben heel erg benieuwd, het is ook wel heel spannend, maar ik vind het ontzettend leuk om niet alleen mee te gaan, maar zelf, nouja met 5 anderen natuurlijk, te organiseren!

Dus, jullie zijn weer op de hoogte! Ik ben dus van plan om hier ook over mijn Marokko-belevenissen te schrijven, mochten jullie denken 'laat me eens met rust!' meld je gerust af zodat je geen mailtjes meer krijgt van waarbenjij.nu!

Ik sluit hierbij dit dagboek af, genoeg geschreven over het prachtige Thailand en even prachtige Australie, al kan ik er nog eeuwig over vertellen! Ik ga verder met mijn foto's, en veel denken aan alle geweldige dingen die je wel en niet op de foto's kunt zien. En die verhalen vertel ik gewoon aan mezelf!

Heb allemaal een hele fijne oud&nieuw morgen, en een heel mooi nieuw jaar!

xx Pipi