Pai, Mae Hong Son, Chiang Mai, Bangkok!

Lieve allemaal

na drie pogingen, in Pai, Mae Hong Son en Chiang Mai, zal ik nu, hier in Bangkok, eindelijk dit bericht plaatsen!

Ik was gebleven in Chiang Mai. Donderdag en vrijdag heb ik het vrij rustig aangedaan. Donderdag 4 juni is een feestdag hier in Chiang Mai, de verjaardag van de stad wordt dan gevierd. Volgens mijn tuktuk-bestuurder Tom van woensdag zeker een geschikte dag om gewoon wat rond te lopen en te kijken wat ik tegen zou komen, want er waren overal ceremonies. Nou was er op een aantal plaatsen wel 'een soort van' iets te doen; samen met de ChiangMai-enaren eten en naar slechte muziek luisteren en naar saaie dans kijken. Nou na een minuut had ik dat wel gezien, maar ik heb met de benenwagen een hoop van de stad gezien! 's Avonds weer naar de Night Bazaar geweest, want dat is echt een gezellig gebied!
Vrijdag eerst m'n tas ingepakt, want ik moest het hostel uit, en daarna op pad met het plan de andere helft (het zuiden) van de stad te zien. Nou heb ik al eerder gezegd dat oversteken hier echt vreselijk is, en zeker als je 'gewoon' rond wilt lopen kan het ontbreken van voetpaden in combinatie met niet-stoppende auto's nogal op je zenuwen werken. Toen het ook nog begon te regenen dacht ik echt dat mijn laatste dag in de stad een behoorlijk trieste zou worden. Maar na een rustpauze aan het water kwam er een meisje naar me toe, Laura uit Engeland, die vroeg of ik wat leuks in de buurt wist. Ze had maar een paar uur en zonder Lonely Planet (vooral zonder plattegrond) kom je niet echt ver in een vreemde stad. Ik noemde haar wat dingen en vertelde wat ik zelf van plan was (rondlopen met als eindhalte de Warorot markt) en ze besloot dat ze wel met me mee wilde. We hebben dus gezellig gepraat, terwijl we rennend overstaken, en ze heeft me verteld over plaatsen waar zij allemaal geweest is (en waar ik nu dus ook heen wil...). Op de markt weer afscheid genomen, om elkaar daarna nog een keer tegen te komen, en nog een keer afscheid te nemen. Net als maandag en donderdag ben ik toen weeee verkeerd teruggelopen naar mijn hostel (namelijk bij de uitgang naar links in plaats van naar rechts. Op zich best te onthouden zou je zeggen. Maar niet dus.) en toen ingecheckt in Catherine's kamer. Zij had in een ander hostel in haar eentje een tweepersoonskamer en er kon gratis iemand bij; ik dus!
Zaterdag, na een ontbijtje en een tochtje naar het postkantoor om wat overbodige spullen naar huis te sturen (jaja cadeautjes!!) ben ik naar het busstation gegaan. 's Middags vertrok mijn bus naar Chiang Rai, verder naar het noorden. Gezellig in een bus vol Thais geklets, Boeddha plaatjes en beelden (voor de bus vertrekt doet de conducteur ook nog even een soort gebedje. Maar dan anders) en natuurlijk posters van de koning en koningin. Als de bus langs een tempel of beeld of foto van Boeddha of koning en koningin komt, toetert hij, zodat de passagiers 'respect kunnen tonen' door met de handen tegen elkaar voorover te buigen. Was een interessante reis dus. Op het station aangekomen een veel te dure tuktuk naar mijn hostel 'Akha river house' genomen (maarja je hebt geen keeeeuuuuze). Volgens de Lonely Planet echt een aanrader, met leuk ingerichte kamers, restaurant, internet. Nounou, er stond een bed, voor zover de inrichting. Nou kan ik daar niet echt mee zitten, maar ook restaurant en internet ontbraken. Ook geen ramp. Maar de weg naar het centrum was 2km, waarvan de helft over een onverlicht en uitgestorven zandweg. Bovendien was de kamer zo gebouwd, dat het wel vier muren, een vloer en een plafond had, maar dat er wel genoeg ruimte tussen was voor allerlei beestjes die even, of de hele nacht, op bezoek wilden komen. Maar ach, met een low budget moet je niet te veel eisen. De weg naar de NightMarket, mijn plan voor de avond, was alleen maar rechtdoor, tot je een markt ziet, volgens de eigenaar. Nou zag ik al vrij snel een markt en dacht; oh, dat valt best mee hoe ver het is. Daar gekomen bleek het alleen een voedsel marktje te zijn, dat ook al aan het opruimen was. Maar toen ik daarachter kwam, was het al donker, en herkende ik de weg terug niet meer. (en mijn gevoel voor richting is niet echt dat je zegt goed.) Maar uiteindelijk heb ik het natuurlijk gevonden, al had ik toen meer zin om naar m'n hostel terug te gaan, wat ik ook gedaan heb.

Vooral vanwege de afstand tot het centrum heb ik de volgende ochtend uitgechecked, en ben op zoek gegaan naar een nieuw hostel. Nu lag het deze keer echt aan de kaart en niet aan mij (haha) maar ik kon het hostel dat ik zocht niet vinden. Eerst maar genoten van een schandalig groot en lekker 'American breakfast' in een restaurantje met de naam 'The Old Dutch'. (hoe fout kun je je gedragen in Thailand). Terwijl ik lekker zat te eten kwam er een monnik naar me toe. Hij ging voor m'n tafeltje staan en hield een heel verhaal in het, waarschijnlijk, Thais. Vriendelijk lachend probeerde ik de man duidelijk te maken dat ik er toch echt niks van begreep, maar toen greep de eigenaar in. Hij zei; "Geloof hem niet hoor! Hij is geen echte monnik! Een echte monnik komt nooit op een vrouw af. Nooit." (nou dat heb ik gemerkt vorige week..) Hij zei boos wat tegen de nep-monnik, die vervolgens weg ging. Zelfs 'monniken' zijn dus niet te vertrouwen. Na nog even gepraat te hebben met een Canadees echtpaar, heb ik natuurlijk m'n hostel gevonden. Die middag heb ik de 'Wat Phra Singh', 'Wat Phra Kaew' en vermoedelijk de 'Wat Phrat That Doi Chom Thong' bezocht. 's Avonds gegeten bij een Mexicaans restaurantje, en gaan slapen in mijn hostel met deze keer een keihard matras en een te korte deken, maar wel in het centrum.

Maandag eerst maar eens even door m'n wekker heengeslapen. En toen veel later dan de planning (maar ach, daar hou ik me over het algemeen toch al niet aan) op zoek naar de goede bus op het busstation. Na anderhalf uur, en een stuk of 20 stops op plaatsen waar volgens mij toch echt geen bushalte is (maar de mensen hier zullen het wel beter weten) ben ik aangekomen in Chiang Saen. Gezocht naar een rode truc (die hier blauw zijn) die mij samen met 10 anderen naar 'Sop Ruak', een plaatsje in de buurt, heeft gebracht. Sop Ruak, ook wel de 'Golden Triangle', is het dorpje op de grens tussen Thailand, Myanmar en Laos. Verder is er weinig. Dus ook niet van die handige bordjes die zeggen waar je heen moet. Maar aangezien de scheiding tussen de drie landen gevormd wordt door een rivier, dacht ik dat als ik die rivier maar zou volgen, ik heus wel bij de grens zou komen. En dat was ook het geval. Na een kleine klim om bij de 'Wat Phra That Phu Khao' te komen, had ik een prachtig uitzicht over de drie landen, en daar heb ik een hele tijd van genoten, tot ik me behoorlijk begon te ergeren aan de vreselijke vragen van een, overduidelijk, Nederlands echtpaar aan een gids. Toen heb ik de weg naar 'House of opium' gezocht. (en die was makkelijk, want het was ernaast) De naam zegt het al; een museum over de geschiedenis van de opiumhandel en het gebruik, met goede Engelstalige bordjes en heel veel mooie voorwerpen en foto's. Toen ik weg wilde ben ik vanwege de regen eerst maar even gaan schuilen bij een restaurantje, waar ik genoten heb van een, deze keer, Thaise maaltijd. Omdat Sop Ruak verder leeg is, besloot ik maar om weer terug te gaan naar 'huis'. Even in m'n Lonely Planet kijken hoe... Ja, een hele duidelijke beschrijving van de weg heen, maar geen beschrijving van de weg terug. De derde keer in twee dagen dat mijn over het algemeen hele goede reisgids mij in de steek laat. Ik vraag bij en soort bushalte aan mensen die er zitten hoe ik aan een taxi terug kom. Met het antwoord 'maybe 1, 2 hours' was ik niet erg blij. Bij een restaurant kreeg ik het nog ergere antwoord 'No, taxi finished'. Na een tijd rondlopen kwam ik weer terecht bij de 'bushalte'. Een man die zei 'We hebben wel een motorcycle, voor 80 Baht breng ik je wel naar Chiang Saen.' En iemand anders die mij vertelde dat de laatste bus naar Chiang Rai om 5 uur ging. Het was inmiddels kwart voor 4. Zo kwam het dus, dat ik mijn eerste ervaring achterop een scooter had. Jammer dat het in de regen, zonder helm, op een berg en op een scooter met kapotte snelheids- en brandstofmeter was. Maar het was wel een hele nieuwe ervaring. Ik heb me van alles afgevraagd en voorgesteld terwijl ik me paniekerig vasthield aan de poncho van de bestuurder, en ik was dus erg blij toen ik bij de bus naar Chiang Rai afstapte. De busreis verliep gelukkig soepel.

Dinsdag om kwart over 7 liep ik met al mijn spullen naar het busstation; tijd voor een nieuwe plaats. De bus naar Chiang Mai zou om kwart voor 8 gaan. Dat was ook het geval, alleen wel vanaf een ander busstation. Ik vond al dat het busstation er anders uitzag dan toen ik zaterdag aankwam...Het was dus ook een ander busstation. Ik ontdekte snel dat ik met een rode truc naar dat andere station gebracht kon worden, maar doordat we nog op andere mensen moesten wachten tot de truc echt helemaal vol was, en door de rit van 15 min, heb ik niet de bus van kwart voor 8 maar kwart voor 9. Nouja ik had toch tijd zat dus wat maakt het eigenlijk uit! De rit naar Chiang Mai verliep zonder problemen. Daar aangekomen was ik er op voorbereid dat ik heel snel naar binnen moest gaan als ik uit de bus stapte, want anders word je overspoeld door mensen die je tuktuk, taxi, hostel en weet ik het wat allemaal aanbieden. Dat deed ik, een beetje te snel. Eenmaal binnen voelde ik dat er iets niet klopte. Er mist iets. Een kilo of 17. Jawel, m'n tas. Ik schaam me dood, gelukkig stond de tas op de grond naast de bus keurig op mij te wachten. Op zoek naar een bus naar Pai, want Chiang Mai was alleen mijn overstapplaats. Nou staan de zaken hier niet echt duidelijk aangegeven, er staat wel veel aangegeven, maar niet zodat ik het snap. Wat ze hier wel hebben, zijn ontzettend veel mensen die, als je enigszins moeilijk kijkt, zeggen: "Where you go, miss?". En als je dan Pai zegt wijzen ze je het loket waar je moet zijn. Eigenlijk prima geregeld dus! Nog een uurtje wachten op de minivan en dan op weg naar Pai. Ik werd helemaal achterin gezet, had twee stoelen, maar de weg gaat door de bergen, op en neer en heen en weer. Je kent wel die autorace spelletjes met van die onmogelijke wegen waar ik altijd uit de bocht vlieg? Nou zoiets dus. Twee mensen voor me die begonnen over te geven maakten het niet veel beter. Gelukkig stopten we na anderhalf uur even voor wat lucht. In Pai op zoek naar een hostel, makkelijk te vinden want ook al is het klein, het staat vol met barretjes, restaurantjes en hostels. 'Mijn' eigenaresse spreekt alleen geen Engels, maar ach dat heb je ook niet nodig. Die middag wat rondgekeken, een meisje, Katie, uit Engeland ontmoet. Gezellig met haar gepraat over wat zij hier allemaal gedaan heeft. Na een heerlijk bordje 'Pad Thai' nog een tochtje over de markt gemaakt, want ook hier is, net als in elke stad eigenlijk, 's avonds markt.

Woensdag ben ik met de benenwagen op pad geweest. Er waren wat dorpjes in de buurt waar ik heen wilde en ze schenen op loopafstand te liggen. Heerlijk om de drukte uit te kopen en een hele nieuwe kant van Thailand te zien. Lege wegen, houten hutjes met kippen en varkens, mensen aan het werk in de rijstvelden, stilte. Ik wist de weg niet echt, dus ik besloot om mar gewoon rechtdoor te lopen; dat is immers makkelijker te onthouden dan links of rechts, wat in omgekeerde richting natuurlijk weer het tegenovergestelde is. Na een tijdje bereikte ik 'Thai Yai Village' met en mooie tempel. En na nog een tijdje lopen 'Ban Santichon', een dorpje van Chineze immigranten. Erg leuk, helaas met behoorlijk veel souvenir winkeltjes voor zo'n klein dorpje. Terwijl ik aan het lopen was kwam ik trouwens wel een behoorlijk aantal scooters tegen; een behoorlijk populair vervoersmiddel hier. Na een tijdje stopte er een scooter, 2 mensen erop, met de vrag of ik naar dat en dat dorp wilde. Eh, ja misschien wel.. Maar met z'n drieen op een scooter gaat me toch wel iets te ver.. Ik moet eerlijk zeggen dat toen ik na 12 km lopen in de zon weer terugkwam in Pai, ik behoorlijk moe was, dus de rest van de dag heb ik vrij weinig gedaan. Wel kwam ik Adi tegen, een Israelisch meisje waarmee ik vrijwilligerswerk heb gedaan in Singburi! Echt heel toevallig, leuk! 's Avonds kwam ik har weer tegen en heb ik gezellig met haar en haar 4 reisgenoten rondgelopen.

De volgende ochtend ben ik op zoek gegaan naar het ziekenhuis van Pai. Ik had namelijk al ruim 2 weken wondjes van opengekrabte muggenbulten op m'n benen die er niet bepaald gezond uitzagen, en ook niet beter werden. Adi liet me gisteren zien dat zij hetzelfde had, daarvoor naar het ziekenhuis was geweest en dat het en infectie bleek te zijn. Dus ze raadde me an hetzelfde te doen. Nu heb ik het ziekenhuis gevonden.. Maar vanwege een wachtruimte met ruim 50 mensen en een erg groot gebrek aan Engels-sprekend personeel en Engelstalige bordjes, ben ik ook vrij snel weer naar buiten gelopen.
Om half 12 vertrok mijn minibus, met deze keer drie stoelen op rij, voorin, voor mezelf, naar Mae Hong Son. De weg was weer niet echt fijn en drie uur lang, maar redelijk intact heb ik toch de volgende stad bereikt. Een tuktuk bracht me naar een hostel, aan de kant van een meer, dat een beetje het centrum vormt van Mae Hong Son. Twee tempels bezocht, waar ik erg verbasd was over het bordje 'No women allowed inside', wat ik daarvoor nog nergens gezien had. De avond wederom doorgebracht op de avondmarkt langs het meer.
de zaken hier niet echt duidelijk aangegeven, er staat wel veel aangegeven, maar niet zodat ik het snap. Wat ze hier wel hebben, zijn ontzettend veel mensen die, als je enigszins moeilijk kijkt, zeggen: "Where you go, miss?". En als je dan Pai zegt wijzen ze je het loket waar je moet zijn. Eigenlijk prima geregeld dus! Nog een uurtje wachten op de minivan en dan op weg naar Pai. Ik werd helemaal achterin gezet, had twee stoelen, maar de weg gaat door de bergen, op en neer en heen en weer. Je kent wel die autorace spelletjes met van die onmogelijke wegen waar ik altijd uit de bocht vlieg? Nou zoiets dus. Twee mensen voor me die begonnen over te geven maakten het niet veel beter. Gelukkig stopten we na anderhalf uur even voor wat lucht. In Pai op zoek naar een hostel, makkelijk te vinden want ook al is het klein, het staat vol met barretjes, restaurantjes en hostels. 'Mijn' eigenaresse spreekt alleen geen Engels, maar ach dat heb je ook niet nodig. Die middag wat rondgekeken, een meisje, Katie, uit Engeland ontmoet. Gezellig met haar gepraat over wat zij hier allemaal gedaan heeft. Na een heerlijk bordje 'Pad Thai' nog een tochtje over de markt gemaakt, want ook hier is, net als in elke stad eigenlijk, 's avonds markt.

De volgende ochtend had ik om half 9 afgesproken met een vrouw bij 'Friends Tours'. Ik wilde namelijk een dagje sightseeing doen. Helaas is het hier op het moment erg rustig (niet bepaald het hoogseizoen) en omdat ik alleen ben zijn tours moeilijk te vinden. Maar deze vrouw kon mij een leuke aanbieden. Achterop een scooter, dat wel. Dus vertrok ik om 9 uur achterop bij een 'officiele bestuurder' met een prachtige helm (ahum, maarja beter dan niets natuurlijk) naar een dorp van de 'Long-Neck Karen'. De vrouwen krijgen als kind metalen ringen om hun nek, waardoor het lijkt alsof hun nek heel lang is. Bovendien hebben de meeste vrouwen metalen ringen onder hun knieen, zodat het stukje tussen knie en kuit heel smal is, en hebben ze grote gaten in hun uitgerekte oorlellen, waar je dus doorheen kunt kijken. Daarna naar een Fish-cave, de nam zegt het al, een grot met heel veel vissen. Naar twee andere dorpjes, waaronder weer Chinese immigranten, waar ik verschillende soorten thee mocht proeven. Naar en waterval, en naar een 'Mud-spa' waar ik een gezichtsmasker van modder heb gekregen, heerlijk! Het zitten achterop een scooter was wel even wennen, maar was eigenlijk ook heel leuk!
Terug in Mae Hong Son heb ik nog even gegeten en ben toen, weer achterop een scooter, deze keer met backpack op m'n rug (en dat is echt heel eng, want als je heuvel opgaat heb je steeds het gevoel dat de scooter achterover gaat kieperen), naar het busstation gegaan. Nog een tijdje gewacht, en om 9 uur met de bus vertrokken.
Een nachtbus van Mae Hong Son naar Chiang Mai. Laat ik dat eens uitproberen. Nou leuk om een keer mee te maken, maar volgende keer doe ik het denk ik wel anders.. Het was een 'gewone' airconbus, met zeer weinig beenruimte, een harde en smalle stoel, met een grote Thai naast me. We stopten heel vaak om mensen in en uit te laten stappen, had na een uur al overal pijn en had dus amper 2 uur geslapen toen ik 's morgens om 6 uur aankwam in Chiang Mai.

In mijn Lonely Planet (jaja, weer dat boek) had ik gezien dat er een restaurantje was, 'Zest', redelijk in het centrum, dat om 6 uur openging. De tuktuk bestuurder kende het niet en ik vroeg dus om een plaats in de buurt. Toen ik na een tijdje zoeken echt dacht dat ik gek geworden was, omdat ik zowel het restaurantje links van Zest als rechts van Zest kon vinden, maar Zest zelf niet, zag ik een bordje Zest op de grond staan. Op z'n kant. Daarnaast een grote berg met stenen en een graafmachine. Jawel, het restaurantje is afgebroken. op zoek dus naar een andere. Ik vond er een die om 7 uur open zou gaan, na even wachten en kijken naar een groep Thaise vrouwen die met z'n allen buiten op het plein aan het yoga-en waren, ging ik dar naar binnen. Een meisje kwam nar me toe met de mededeling dat ze pas om 8 uur opengingen. 'Maar op de deur staat toch 7 uur?!'. Ja, maar we gaan pas om 8 uur open. Handig. Maar ik mocht wel even binnen wachten. Gelukkig. Een uur later, nadat ik mijn ontbijt had besteld, kwam ze terug met de mededeling dat sinaasappelsap op was. Mijn gedachte 'Hallo ik ben de eerste klant hoe kan het nou op zijn?!' heb ik voor me gehouden. Heel lief heb ik vervolgens gevraagd of ik mijn tas een paar uur kon laten staan, zodat ik naar het ziekenhuis kon. Maar dat mocht niet. Behoorlijk uitgeput ben ik toen dus met backpack en al met een taxi naar het 'Lanna hospital' gebracht. Daar werd ik gelukkig goed geholpen, allerlei mensen die me van de ene naar de andere wachtkamer brachten. Mijn gewicht, bloeddruk, hartslag, temperatuur, lengte, alles is bepaald (echt nodig voor geinfecteerde muggenbulten). Maar ik kwam bij een Engelssprekende arts, die mij vertelde dat ze inderdaad geinfecterd waren. Ik kreeg bij een balie aan de andere kant van het ziekenhuis Antibiotica, nog meer pillen, en 2 cremetjes mee, en kon toen na een uur weer weg. (Na een paar dagen kuren zijn de wondjes inmiddels veel kleiner, dus dat komt helemaal goed hoor!)

Eerst mijn tas gebracht naar een hostel met een hele aardige eigenaar. Ik wilde namelijk alleen m'n tas een dagje laten staan, maar geen kamer. Daar zijn ze over het algemeen niet zo blij mee. Maar hier kon het! Die dag een beetje door de stad geslenterd. Om 8 uur 's avonds was ik op het treinstation omdat ik met de nachttrein van 9 uur wilde. Ze vertelden mij dat de trein 2 uur vertraging had. Nouja, ik moet toch naar Bangkok, dus dan maar 2 uur wachten, en kocht een kaartje. Jammer dat de trein geen 2, maar bijna 5 uur vertraging had. Om kwart voor 2 's nachts stapte ik in. Geen bed, zoals ik had gehoopt, maar een stoel. Na een kleine 4 uur slapen begon het lawaai om me heen alweer. Wel kreeg ik om 7 uur ontbijt (rijst) en om 10 uur nog meer eten (rijst). Ik had twee stoelen voor mezelf, en het was beter dan de bus, maar ook niet alles. Zondagmiddag kwam ik dus om 3 uur aan, in plaats van 9 uur zoals de bedoeling. En na een veel te dure rit met de tuktuk heb ik toen Sanne en Kirsty gevonden in een restaurantje op Koh San Road! Zij vliegen woensdag samen weer naar huis, en hadden afgesproken om de laatste dagen samen Bangkok te bekijken. En dat vond ik ook wel erg gezellig, dus tot woensdagochtend ben ik hier samen met hun! De rest van de zondag hebben we veel bijgepraat, heerlijk gegeten en over de veel te drukke Koh San Road gelopen, waar ik helemal gek werd van alle mensen die je aanspreken omdat ze je van alles willen aanbieden. Gelukkig hadden Sanne en Kirsty al een driepersoonskamer in een goed hostel in de buurt geboekt, waar ik 's avonds dus uitgeput in slaap ben gevallen.

Vandaag zijn we naar The Grand Palace en bijbehorende tempel met de beroemde 'Emerald Boeddha' geweest, en naar Wat Poh, met een gigantische liggende Boeddha. Allemaal erg mooi, en het is ook heel leuk om weer met z'n drieen te zijn!
Nu zitten ze boven te wachten tot we eindelijk kunnen gaan eten, dus hier hou ik het bij! Al zijn er nog vreselijk veel dingen die ik jullie kan vertellen!

Tot woensdagochtend ben ik dus hier in Bangkok. Waar ik daarna heenga; geen idee, echt geen idee. Er zijn zoveel plaatsen die ik wil zien! Maar ik vind zeker weten iets leuks!

xx Pipi