In Australie is alles groter.

Lieve mensen thuis,

zoals jullie aan de locatie kunnen zien heb ik mij inmiddels een stukje over de wereld verplaatst! Hoewel Sydney-Singapore geen mega-afstand is vergeleken met de afstand tot Nederland; het heeft even geduurd om hier te komen, ik heb namelijk een omweg genomen.

Nou dat is een mooie cliffhanger he? Ik ga beginnen bij het begin, in dit geval het einde. Na alle Essays die ik in hoogtempo geschreven heb (dit last-minute werk is niet echt iets om trots op te zijn, maar ik heb wel alle drie de vakken gehaald), had ik nog 10 dagen in Sydney. Blue Mountains (hele grote bergen), het aquarium (hele grote dieren, mijn favoriet is de Manity), cocktails op Sydney Tower (hele grote toren), Harbour Bridge (hele grote brug - zien jullie de trend al een beetje?), Joods museum, The Rocks, Botanic Gardens (inderdaad, hele grote tuin), Hyde Park, wat shoppen, spullen naar huis sturen, feestjes (inclusief het verven van m'n huisgenoot's hoofd, hele grote pret), het strand; ik heb nog zoveel mogelijk gedaan totdat het moment daar was om te gaan. Een afscheid met hele grote tranen. Afscheid nemen is zeg maar niet echt mijn ding en ik heb een fantastische tijd gehad in Sydney en mijn huis. Gelukkig waren de meeste huisgenoten thuis om afscheid te nemen. Dag 260a Wilson Street, tot ziens! Al mijn spullen naar het vliegveld gesleept (tassen waren, inderdaad, groter dan ik me had voorgesteld). Tijd voor een nieuw avontuur, beginnend met een vlucht naar Melbourne.

In het hostel heb ik m'n vrienden uit Sydney weer gezien; zij waren wat eerder naar Melbourne gevlogen. Ik weet dat Melbourne een leuke stad is, maar hij kan natuurlijk niet tippen aan Sydney. (ik moet erbij zeggen dat het die ene dag dat ik er was regende, dus niet helemaal een eerlijke vergelijking). Ik had een beetje moeite met weg zijn uit Sydney, maar verder was het gezellig! 26 november hebben we onze camper opgehaald; de Apollo! Die heb ik samen met 3 andere meisjes gehuurd voor een nieuw Australisch avontuur. Het ophalen van Apollo en boodschappen doen duurde nogal wat langer dan verwacht, dus de eerste dag kwamen we niet verder dan een uur buiten Melbourne, op een camping vol met bouwvakkers waar we een beetje de zenuwen van kregen. Helemaal toen er iemand naast de camper stond, terwijl wij al in bed lagen, en begon te kloppen en te praten. Toen hij probeerde de deur open te maken om zich voor te stellen was ik erg blij dat we in een camper zaten met de deuren op slot, en niet in een tent. Er is verder niks gebeurd hoor, en 's morgens waren ze lekker al weg.

Nou is het tegenstrijdige dat de tijd vliegt, terwijl alles al heel lang geleden lijkt. Dus ik kan goed in mn geheugen graven om de reis in veel detail te beschrijven, maar ik doe het niet. Ik heb er eens goed over nagedacht en ik hoop dat het pedagogisch verantwoord is; ik heb mn verhaal niet ingedeeld op chronologie, maar op categorie. Klinkt wel interessant he. De overkoepelende categorie is; dingen die groter zijn.

Dusja om maar te beginnen met; afstand. Australie is best wel groot, en veel groter dan je je voorstelt. Dus als je op de kaart kijkt denk je snel; ooh dat rijden we wel even in een dag. Think again! Ons avontuur was een roadtrip van Melbourne via Adelaide naar Alice Springs. En dan nog een beetje omreizen natuurlijk want de leuke plekjes liggen niet op de snelste route. Ik had opgezocht hoever het was; zo'n 4000 km. In 17 dagen. Jullie zullen begrijpen dat we heel wat in de auto gezeten hebben. En dat heeft dan ook weer temaken met het soort weg. Australie heeft natuurlijk wel goed wegdek, maar de Great Ocean Road (eerste stuk na Melbourne) is toch wel een heel geslinger langs de kustlijn. Ze hebben gelukkig goede borden die aangeven dat je even af moet remmen voor de bocht, maar vooral de eerste dag was een aaneenschakeling van bochten en met gemiddelde snelheid 40 kom je gewoon niet ver. Maar hee, ons doel was niet snelheid, het ging om de weg. (anders waren we wel gewoon naar Alice Springs gevlogen en trust me, dat is niet de plaats die de moeite van het vliegen waard is.) Dan kennen ze in Australie ook nog het idee van onverharde wegen. En dan bedoel ik niet even een stukje naar een verlaten huisje, nee echt een weg van honderden km's lang, onverhard. Steentjes dus, en zand. Apollo is een held hoor, maar met een camper over een onverharde weg rijden is niet echt een feest. Soms moesten we een stukje over zo'n weg om bij de camping te komen, en met een snelheid van 20 vlogen de potten pastasaus al door de camper. Behalve dat het oncomfortabel is, mochten we ook niet over onverharde wegen rijden van de Apolloverhuurmensen, want dan waren we niet verzekerd.

Verzekering, ja. Daar kom ik bij een nieuwe categorie; de snelheid van de bomen. Ik zal er niet te lang op ingaan, maar ja de bomen bewegen hier! Normaal zie je het niet hoor, maar soms weet je gewoon dat ze bewogen moeten zijn. Bijvoorbeeld toen ik Apollo netjes aan het uitparkeren was. Ik keek, er was niks, en toen ineens was er zomaar een boom achter de auto gaan staan. Hij heeft het glas van het achterlicht gebroken, niet zo aardig van de boom. Gelukkig was de schade zo klein dat we door konden rijden, en waren we goed verzekerd. Maar in Australie moet je dus goed uitkijken voor die bomen!

Categorie; verwarring. Ik doel hier even op verwarring op de weg (laat ik niet weer beginnen over het Australische accent). Er zijn in Australie niet zo heel veel wegen, en het meeste rijden is dus gewoon door de bochten sturen en afremmen als er een auto voor je zit. Als je een bestemming wilt bereiken, moet je echter wel eens de weg af. Nou kennen ze hier het begrip borden ook wel hoor, maar ze hebben het nog niet helemaal begrepen. Even een situatieschets. In Australie rijden we links. Apollo rijdt op de snelweg en wil naar een plaatsje. Er staat een bord; voor deze stad, hier de afslag nemen. Maar dat is niet onze stad, Apollo rijdt door. Volgend bord; voor deze stad, hier de afslag nemen. Niet onze stad. Maar hee, dat is gek, we zijn er voorbij gereden zonder de afslag gezien te hebben. Nou verwachtten wij het als volgt; voor een plaatsje aan de linkerkant van de weg, neem je de afslag links en rijd je er naartoe. Voor een plaatsje rechts, staat er een bord voor de afslag met die plaats erop links en word je er met een rotonde of viaduct of whatever naartoe geleid. Daar hadden wij het echter mis. Het duurde even voordat wij het Australische systeem doorhadden. Voor een plaatsje aan de rechterkant van de weg; kijk op de kaart welke plaats links in de buurt ligt, neem die afslag. Rijd een beetje rond door de plaats, af en toe omkeren, net zo lang tot je een bord ziet met de plaats waar je eigenlijk wilt komen. (Of je gebruikt een telefoon met googlemaps, die ik niet heb maar mn reisgenoten gelukkig wel.) Ik begrijp de logica niet hoor.

Dan hebben we natuurlijk de dieren, die zijn groter. Een eend is geen lieve eend, een eend is hier namelijk 2 keer zo groot en een beetje eng. De spinnen (die ik gelukkig helemaal niet gezien heb) zijn ook groter, google ze maar even. De vogels zijn groter. Niet even leuk de vogels voeren dus, maar uitkijken dat ze je niet aanvallen. De mieren, ook groter. Kangaroos zijn groot, die kan ik alleen niet vergelijken. Maar als wij ze in Nederland zouden hebben, waren ze kleiner. Kangaroos zijn groot en ook een beetje eng. Ze kunnen je schoppen en slaan, maar ze springen vooral geregeld voor de auto. Ze kunnen heel ver springen, en zeker als je door bossig gebied rijdt, zie je ze echt niet aankomen. Gelukkig hebben wij er geen een door de vooruit gekregen, maar we waren er wel bang voor. Het is echt verdrietig om te zien hoeveel dode kangaroos er op en naast de weg liggen. We hebben er gelukkig ook veel levend in het wild gezien, het zijn echt hele mooie dieren.

Nieuwe categorie; dieren in het wild! Koalas in de boom op de camping, kangaroos op de camping, Emoes op de camping, een echidna op ons wandelpad, die zich echt niet liet wegjagen door ons ge-'Aaah wat lieeeeeeef', of de foto's. Wilde paarden op de weg, koeien op de weg, Emoes op de weg, kangaroos op de weg. Zwarte zwanen in de zee. Zeehonden op de rotsen en in de zee. Echt, als je de spinnen en slangen even wegdenkt is Australie een mooi dierenland!

Dan is daar de woestijn, alweer een beetje een flauwe vergelijking maar ja, de woestijn is groter dan die in Nederland. En het is er warm. De weg naar Adelaide was mooi en aangenaam, soms een beetje koud. Maar hoe verder we in het midden kwamen, hoe warmer het werd (duh). En wat doe je als het 40 graden is? Behalve klagen dat het warm is? Niks. Gelukkig hadden we zwembaden op de campings en in het hostel, erg fijn! Ook wel vermakelijk om te zien hoe iedereen z'n best doet om zich te beschermen tegen de zon. Moeders die achter hun kinderen aan rennen met hoedjes, t-shirts en Sunblock. (Misschien naief van ons, maar met zonnebrand en niet-te-lang-in-de-zon hebben wij ons prima gered... Tenzij de gevolgen nog moeten komen. Maar dat zal wel meevallen) Ik ga niet beginnen over het gat in de Ozonlaag dat hier groter is, dat lijkt me wel duidelijk. Maarja, die woestijn is dus wel warm. De beste manier om Uluru te zien, de grote rode rots in het midden van Australie, is dus om op de staan voor zonsopgang (4 uur wekker), de zonsopgang te bekijken, daarna een stukje te lopen en om half 9 weer in de schaduw te zitten. Daar hebben we trouwens gebbqt (dat is het belangrijkste onderdeel van de Australische cultuur trouwens, die barbies); lekker ontbijten met worstjes en ui van de bbq. En daarna even een ochtend dutje doen. Wat een leven.

Ook groter; het verschil in benzineprijzen. De laagste prijs was $1,34. De hoogste prijs $2,32. Wat een afzetters daar in de Outback. Maarja, die mensen leven dan ook in het helemaal niks. Plaatsjes tussen Coober Pedy en Alice Springs bestaan eigenlijk alleen maar omdat mensen moeten tanken, eten en slapen. En dan heb je dus om de paar honderd km een tankstation met bijbehorende camping en restaurant. Ik weet niet hoe die mensen aan hun spullen komen of hoe ze uberhaupt leven want ik kan me zo'n leven niet echt voorstellen. De mensen worden er trouwens niet aardiger op, maar dat kan ik ze niet kwalijk nemen. Ik ben blij dat ze er zijn.

Het was een heel avontuur, een hele mooie reis met heel veel verschillende delen van Australie. Heel anders dan reizen in steden natuurlijk. We hebben een onwijs mooie trip gehad!

Tijd om terug te keren naar de chronologie (inclusief wat geklaag). Van Alice Springs (het hostel was fantastisch, de 'stad' kan ik niemand aanraden) gevlogen naar Perth. Na 3 dagen sightseeing was het tijd om afscheid te nemen van Australie. De wekker ging om 2:15, een shuttlebus zette me om 4 uur af op het vliegveld. De vrouw van de incheck deed even moeilijk over mn handbagage (1,5 kg te zwaar) maar het mocht toch mee. Douane. De man zei iets over mijn naam, dat het ie was en niet ei ofzo, ik snap het nog steeds niet, alsof ik niet weet hoe je mijn naam schrijft ofzo. Misschien was het een grapje maar daar was het te vroeg voor. Ik heb een mooi plekje op een bankje gevonden om nog even een kort dutje te doen. En toen mijn vlucht naar Kuala Lumpur; 5,5 uur zitten naast 2 kinderen die niet stil kunnen zitten. Ik kreeg geen entertainment en geen eten want ik vloog Cheap-airlines en dan moet je voor alles bijbetalen, en daar ben ik te Nederlands voor. Het was nogal lang. In Kuala Lumpur had ik 5 uur overstaptijd, en dat was allemaal niet veel beter. Het was er waanzinnig koud (hoe airco hoort te werken snappen ze niet zo goed), de bankjes waren niet comfortabel en ik kon niet horen wat er omgeroepen werd. Toen ging het heel hard onweren en regenen, zodat alle vluchten uitgesteld werden. Maar oke, slechts een uur te laat zat ik dan eindelijk weer in het vliegtuig. Het opstijgen ging niet als anders; er kwam rook door het hele vliegtuig, ik raakte er lichtelijk van in paniek, helemaal omdat ik het idee had dat we niet snel genoeg opstegen. Maar blijkbaar is dat normaal hier want de andere mensen bleven bijzonder rustig. (Het zal een combinatie zijn van vermoeidheid en te vaak ' Aircrash Investigations' kijken)
Heehee dan eindelijk geland in Singapore! Even m'n tas ophalen en dan proberen bij het hostel te komen. Dat 'even' duurde iets langer. Op een groot vliegveld duurt het altijd al lang voor de tassen er zijn, maar ik stond er nog te wachten toen mijn vlucht alweer van het bord verdwenen was. Mijn tas was er niet. Nou daar was ik niet zo blij mee, maar ik zocht snel een balie op die me zou moeten helpen. Die man had alleen niet zoveel zin om mij te helpen, dus hij bleef nog even bellen, op z'n computer werken en in papieren zoeken. Na 10 minuten mocht ik zeggen wat het probleem was. Na een uitgebreide beschrijving van mijn tas zei hij ' hij is misschien gevonden bij band 19'. Waarom dat dan weer, als hij op 21 moet komen, waarom is hij dan bij 19? Maar goed, mijn tas was daar inderdaad! Gelukkig maar. Uitzoeken hoe ik lopend en met ov bij mijn hostel kwam, daar had ik niet zoveel energie meer voor en hoewel de taxichauffeur mij niet begreep, of ik hem niet, hij heeft me netjes voor het hostel afgezet. Het allerbeste hostel waar ik ooit geweest ben! De bedden liggen lekker, een dakterras, het is schoon, gratis ontbijt en gratis internet, maar vooral de mensen waren ontzettend aardig! Heel fijn na zo'n lange reis (uiteindelijk bijna 20 uur). Ach, soms zit het mee en soms zit het tegen. De dag is in ieder geval goed geeindigd!

In Singapore heb ik me prima vermaakt met wat mooie gebouwen, Chinatown, een ritueel ergens in een tempel waar ik heb staan gluren, een gratis concert, wat rondlopen door de parken en genieten van de lage prijzen! Inmiddels ben ik op het vliegveld aan het profiteren van het gratis internet! Ik sta (gratis, maar geen stoelen) hier alweer ruim een uur dus ik ga dit verhaal maar eens afsluiten. Ik vlieg over een uur naar Delhi, een nieuw avontuur, waar ik me wel een beetje zorgen over maak, maar wat heeeeeeeelemaal goed gaat komen!

Dag lieve mensen thuis, ik wens jullie een fijne Kerst en het beste voor het nieuwe jaar! En tot over een maand + 1 dag, want dan ben ik alweer thuis!

xx Pipi