The wonder that is Australia

Lieve Dutchies,

Jullie mogen blij zijn. Al 2 maanden geen eindeloos verhaal om te lezen (of te negeren, whatever) en ik kan me natuurlijk lang niet alles meer herinneren dus ik kan ook niet alles optypen en jullie hoeven dus niet alles te lezen. Maar hee, ik zou mezelf niet zijn als ik me er met een kort ‘alles is leuk en het gaat goed’ vanaf zou maken. Als jullie nou gewoon zelf bij elke week toevoegen dat ik van maandag tot en met woensdag studeer, vertel ik de rest.

Toen we (alle internationale studenten en ik) aankwamen in Sydney vonden we het allemaal nogal koud. Niet echt wat je verwacht en wilt van Australië natuurlijk. Lange broeken, dikke truien (bij gebrek aan een winterjas, want ik heb geweigerd die mee te nemen) en een kruik; Sydney in juli. Wat iedereen ons wel beloofde; in september wordt alles beter, en dat was absoluut het geval. Op 6 september was het daarom tijd voor de eerste strandsessie. Een belangrijke datum natuurlijk. Samen met Katrin ben ik naar Bondi gegaan om lekker op het strand te liggen. Heerlijk genieten van de zon, de surfers en alle rare mensen, die vind je immers overal. Alsof het nog niet mooi genoeg was ’s middags ook nog naar het buitenzwembad in de tuin van de universiteit geweest. Stuk beter dan dat college wat ik dus lekker niet meer doe.

Nu het weer beter was en het weekend leeg, was het zaterdag ook tijd om naar de Blue Mountains te gaan. Samen met Katrin, Brenda en Matt ben ik naar Katoomba gereisd met de trein en de hele dag lekker rondgelopen, genoten van het uitzicht. Niet al te veel exotische dieren gezien, wat ik geloof ik niet zo heel erg vind. De hoogtepunten hebben we gezien, maar er is nog veel meer te zien; dat bewaren we voor een volgende keer want we waren moe en het werd donker. Oja en de Blue Mountains zijn ook best wel groot, niet echt in één dag te zien dus. Het was in ieder geval erg gezellig. ’s Avonds samen gegeten in een Chinese Foodcourt (as always). Katrin en ik zijn daarna nog doorgegaan naar een huisfeestje bij iemand. Het was erg gezellig en druk, maar we waren allebei TE moe om het laat te maken. Ik ben bijna in slaap gevallen tegen de muur, dus het was de hoogste tijd om toch maar lekker naar bed te gaan.

Ik was ook nog steeds bezig met het zoeken van het boek voor m’n Bookreview. Terwijl het boek al weken ‘ergens’ in de bibliotheek aanwezig was, zoals iedereen mij vertelde, was het blijkbaar erg lastig om het boek ook even op de plank te zetten zodat ik het kon lezen. Ik maakte dus dagelijks het tripje naar de 6e verdieping van Fisher Library, en ik ken alle boeken die naast mijn boek staan inmiddels uit mijn hoofd. ‘Mijn’ boek ontbrak echter elke keer, tot mijn grote teleurstelling. Uiteindelijk mocht ik het boek van mijn docent lenen. Zijn aantekeningen zaten er in, maar helaas waren ze onleesbaar; kenmerk van universitaire docenten wereldwijd, blijkbaar. Hij vroeg me wel heel geïnteresseerd wat ik allemaal in m’n bookreview ging zetten, waar ik het meest onintelligente antwoord mogelijk op gegeven heb, aangezien ik het boek nog lang niet uit had. Ik hoop maar dat het geen invloed heeft op m’n cijfer. De rest van de week dus semi-hard gewerkt om de volgende week een beter antwoord te kunnen geven. Vol goede moed was ik op zondagochtend zelfs samen met boeken, laptop en een lunchpakket op de campus om de hele dag te blijven studeren. Zelfs in Groningen is de bieb om 10 uur open, dus ik verwachtte dat hij in Sydney wel eerder open zou zijn. Nee hoor, ze slapen hier lekker tot 1 uur. Lekker dan. Dag moed. Gelukkig was het mooi weer en hebben ze buiten ook internet, dus ik heb m’n opdracht lekker buiten aan een picknicktafel geschreven, ook niks mee mis! Ik heb de eerste opdracht dus ingeleverd en ik hoop dat hij een beetje goed is. De wereld is hier op z’n kop dus je weet het maar nooit.

Ik heb ook nog gemeet met Esmée; een meisje dat ik nog ken van de basisschool. Zoals ze het zelf zei; we hebben nog jaren samen in Leiden gewoond, en later in Groningen, dus de meest logische plek om na 10 jaar weer eens af te spreken is natuurlijk Sydney! Het was erg gezellig en we hebben weer een nieuw stukje Newtown gezien, zonder alle drugs, wel met kroegen die bijzonder vroeg dicht gingen (maar goed het was wel dinsdag). Verder worden de weken gevuld met etentjes, zwembad tripjes, een beetje sightseeing (als de student in mij vrij is en de toerist met camera en plattegrond naar boven komt), feestjes, interessante gesprekken en af en toe een saaie avond. Het leven hier is heerlijk hoor, begrijp me niet verkeerd, maar de mensen aan wie ik het vraag zijn het met me eens; nu iedereen z’n plekje heeft gevonden en aan het studeren is, is al het spannende van de eerste weken er wel behoorlijk af, en hoewel het nog steeds hardstikke leuk is, verlangt iedereen stiekem af en toe wel een beetje terug naar huis.

Hoogste tijd voor een beetje meer spannends dus! De universiteit van Sydney heeft het gewoon veel beter begrepen dan die van Groningen. Na acht weken college en één opdracht is het geen tijd voor tentamens; het is tijd voor vakantie! Niet zo’n nep vakantie als in Groningen, dat je ‘een week vrij bent’ maar wel hertentamens hebt, en altijd wel één college van een brutale docent die zich niets aantrekt van die Bluesweken. Nee gewoon echt een hele week‘Mid-semester-break’. In mijn geval anderhalve week. Er waren allerlei plannen: Nieuw-Zeeland, Melbourne, rijden van Cairns naar Brisbane. Vond ik allemaal niet waanzinnig goede ideeën. Nieuw-Zeeland voor een week lijkt me wat kort, een week in Melbourne wat lang, Cairns naar Brisbane in een week belachelijk, aangezien ik dat vorige keer in ruim 3 weken gedaan heb en ik dat al te kort vond. M’n eigen idee, Brisbane-Surfers Paradise-Byron Bay vond ik natuurlijk een stuk beter plan. Brenda vond dat ook wel een leuk idee en we hebben onze plannen op elkaar afgestemd, en redelijk last minute geboekt.

Donderdag 20 september dus een vlucht naar Brisbane! Het was nogal een gestress hier in huis, zoals het altijd is in mijn omgeving als ik op reis ga. (Nee geen toeval inderdaad, dat komt door mij). Ik heb mijn stemming niet té lang laten verpesten door de boardingpass die ik nog stééds niet had, want het blijft Australië, so please, no worries. No worries dus als je de trein naar het vliegveld mist. Of als je bij vertrek nog geen hostel hebt. Of als je anderhalf uur op het vliegveld moet wachten omdat je er natuurlijk veel te vroeg bent. Of als het vliegtuig dan ook nog vertraging heeft. Dat laatste vind ik altijd een beetje eng, want mijn theorie is dat er dan wat mis is met het vliegtuig. Ik heb absoluut geen vliegangst, maar kapotte vliegtuigen vind ik wel een beetje eng. Heb me nog even geërgerd aan het meisje dat voor mij zat omdat ze aan het zeuren was over een huilende baby (baby’s huilen, houd op met zeuren) maar ik bedacht me op tijd ‘no worries’ dus heb me weer verdiept in alle leuke dingen die er volgens mijn Lonely Planet te doen zijn in Brisbane. Bij aankomst op het vliegveld nog een hele tijd op mijn tas staan wachten, totdat ik erachter kwam dat ik bij de verkeerde band aan het wachten was. Daarna had ik hem erg snel. Brenda gebeld, die gelukkig al een hostel geregeld had voor ons! Ze kon me ook uitleggen hoe ik daar moest komen en ze heeft me opgehaald bij het treinstation, dus ik was weer helemaal gelukkig en zonder worries. ’s Avonds nog een leuk wandelingetje door de stad gedaan.

Vrijdag wilden we de stad verkennen. Mijn Lonely Planet beschreef een wandeltocht en aangezien we even vakantie hadden van het studentenleven, konden we nu éxtra toeristisch zijn door een wandeltocht uit een reisgids te doen en overal foto’s van te maken. In theorie was de tocht erg leuk, in praktijk best wel saai. Brisbane is gewoon niet echt een interessante stad voor sightseeing. (wauw, deze kerk is wel 150 jaar oud! Wauw, dit is het oude postkantoor. Awesome...) Na 3 uur hadden we het eigenlijk wel weer gezien in deze stad en toen we vervolgens in een park zaten en het ging regenen, besloten we dat Sydney een leukere stad is. Op een bankje hebben we bedacht wat we de volgende dag dan moesten gaan doen, want we hadden de bus naar onze volgende plaats pas geboekt voor zondag. We zagen dat er twee eilanden in de buurt zijn, is dat leuk? Een aardige man heeft ons geholpen; ja die eilanden zijn echt de moeite waard! Je kunt walvissen zien en dolfijnen en het is er prachtig.’s Avonds voor het eerst heel vies bij een Aziatisch restaurant gegeten (ik dan, het eten van Brenda was wel lekker) en daarna een léúk stukje van de stad gezien; er was ergens een festival met leuke muziek, leuke lichtjes en een leuk lichtshow over het water. Het kan niet tippen aan het 3-oktober vuurwerk maar het was mooi!

Zaterdag dus op weg naar Stradbroke Island. Tijdje met de trein, met de bus, met de boot, met de bus, maar toen zijn we dan ook op en prachtig plekje aangekomen. Op de rotsen uitkijkend over het prachtige water waar we, in de verte maar echt, walvissen hebben gezien! Het was echt fantastisch, zó’n mooi plekje, onbeschrijfelijk. Ik kan het iedereen aanraden; Brisbane overslaan, lekker naar Stradbroke Island! Nog gewandeld, op het strand gelegen, het water ingeweest totdat ik enge kwallen zag. (niet de dodelijke hoor, maar ik vind kwallen in het algemeen gewoon eng). Een dagje helemaal genoten!

Zondag hebben we de bus naar Surfers Paradise genomen. Het hostel viel me erg mee. Een 20-persoons kamer in een –volgens mijn goede vriend Lonely Planet- party hostel. Bij aankomst was daar inderdaad harde muziek en een groep bierdrinkende jongens in de tuin, maar ’s nachts was het stil, en het was schoon, en het personeel was natuurlijk erg vriendelijk. Het zijn Australiërs, dat is één reden, maar mensen in kleine plaatsjes zijn nog weer wat aardiger dan die in een grote stad. Surfers Paradise is best wel een leuke plaats, maar ze hebben de belachelijke uitvinding van hoge gebouwen aan het strand. Heel leuk als je veel geld hebt en je daar lekker in een hotel kunt zitten met uitzicht over de prachtige oceaan natuurlijk. Minder leuk voor mensen die dat geld niet hebben en gewoon lekker op het strand willen zitten. Het is niet zo mooi, dat is één ding, maar aangezien hier de zon de andere kant op draait (allemaal heel ingewikkeld, draait hij nou via het noorden of het zuiden, en eigenlijk draait de zon natuurlijk niet, ik houd het simpel en zeg; ik zit aan de oostkust en in NL zitten we aan de westkust, dus het is allemaal heel logisch) anyway, daarom zit je dus vanaf een uur of 3 in de schaduw van die stomme gebouwen. Maar goed, verder was het leuk!

Daar in Surfers Paradise hebben we kennis gemaakt met het paranoide gedrag van de Rescue mensen. ‘Please remember to always swim between the flags’ hebben ze ons verteld tijdens de oriëntatie op de uni, maar als je dat toch per ongeluk vergeten bent, is het Rescue Team erg bereid om je er aan te herinneren. Ze roepen namelijk wel tien keer per uur via zo’n luidspreker om dat mensen tussen de vlaggen moeten blijven, en als mensen niet luisteren, dan gaat er zo’n Rescue mannetje het water in met z’n surfboard om mensen terug de vlaggen in te drijven. Ik ben een stadsmeisje dus ik weet niet hoe het gaat in real life, maar in de film ‘Australia’ drijven ze met paarden het vee bij elkaar in de goede richting. Dit leek er verdacht veel op. Deze Rescue mannetjes zijn trouwens behoorlijk wat ouder dan bij Bondi Rescue op tv. Die vlaggen zetten ze neer omdat het daar veilig is, duh, maar het is wel een belachelijk gezicht; een bijna lege zee, en dan alle mensen tussen twee vlaggen. Maar goed, braaf als ik ben, ben ik netjes tussen de vlaggen gebleven. Ook heb ik kennis gemaakt met de kracht van de oceaan. Vroeger mochten we nooit verder dan onze knieën in de zee, wat ik altijd onzin vond (en nog steeds vind trouwens), want er is niks aan zo ondiep en het is wat overdreven. In Australie is het een ander verhaal; hier moet je daadwerkelijk vechten tegen de golven, de stroming en de branding, en daar heb ik nog een mooie wond aan overgehouden op m’n voet. Door de zee ja. Het was in ieder geval heeeeeeerlijk in de zee! (totdat de kwallen mij weer kwamen terroriseren natuurlijk)

Brenda en ik hebben ook een sport gemaakt van goedkoop eten vinden. Zelf koken is natuurlijk goedkoop, maar hee we zijn wel op vakantie ja! We hebben er heel wat voor moeten lopen, maar we hebben ontzettend goede deals gevonden! Elke keer waren we weer blij met onze (aziatische) dish voor minder dan 9 euries. Ook hebben we de goedkoopste plaats om Baileys te drinken gevonden. En ontdekt dat Baileys met melk erg lekker is, dus allemaal even proberen! Heel toevallig kwamen we een huisgenoot van Brenda tegen in het hostel, en een vriendin van haar, en met z’n vieren hebben we ook nog een hele gezellige avond gehad, ontdekt hoe je uitgaat in Surfers Paradise, wat niet echt ons ding was, maar wel interessant.

Woensdagochtend hadden we Surfers Paradise wel weer gezien, en hebben we de bus naar Byron Bay genomen. Zeggen dat daar een ‘relaxte’ sfeer hangt is een beetje een understatement. ‘Stonerplaats’ heb ik ergens gelezen, dat komt inderdaad meer in de buurt. Na een lange wandeling naar het hostel (er ging ook een bus maar daar kwamen we in het hostel pas achter) was er niemand bij de receptie. Iemand kon ons vertellen dat er zo wel iemand kwam. Na een tijdje kwam er een vrouw, die wel even iemand ging halen. Ze riep in de tuin naar iemand, dat hij gasten had. Hij kwam na een tijdje. ‘Oh sorry, ik was even het zwembad aan het schoonmaken’. Oja tuurlijk. Hij heeft ons uuuuuuuitgebreid verteld wat er allemaal te doen is en hoe we er komen. Borg voor de sleutel? Oh don’t worry, raak gewoon je sleutel maar niet kwijt. Beddengoed kwam hij zo wel even naar de kamer brengen. Voor zover we nog niet helemaal zen waren, waren we dat nu in ieder geval wel, wat een heerlijke sfeer. Alles op je gemak, echt je grootste gemak dan he, in de huiskamer liggen allerlei mensen op de banken film te kijken, in de tuin zitten de hele dag mensen te blowen, alsof het niet illegaal is. Het maakt echt niemand uit wat je er doet, doe maar gewoon wat je wilt dus.

Donderdag hadden we surfles. Ja, haha, Pipi op een surfboard. Nou inderdaad, ik voelde me de grootste idioot op de wereld. De surfinstructeur was erg komisch. Zoals de flyer zei, ‘he’s not a moviestar’ maar hij was erg aardig. Hij had voor het gemak zijn twee zoontjes meegenomen, die ook voor heel wat gelach zorgden. Eerst oefenden we op het strand, dat kon ik nog wel. Daarna moesten we in een rijtje in het water. Om de beurt duwde hij ons dan en dan moesten we opstaan. Op één meisje na (ze was 9) kon iedereen de eerste keer opstaan. Oh, behalve ik natuurlijk. Tweede keer? Nop. Daarna ging hij mensen leren ‘to catch their own waves’. En daar lag ik dan als kneus op m’n surfboard, niet in staat op te staan, laat staan in staat ‘to catch my own wave’. Uiteindelijk heeft hij me wel weer geholpen en ein-de-lijk kon ik opstaan. 3 keer denk ik, toen was de tijd alweer om. Nou goed, ik heb in Australië gesurfd, een must natuurlijk, maar ik denk niet dat ik het nog veel vaker zal doen. Zoals we allemaal al verwachtten, ik heb niet zoveel surftalent.

Brenda had de smaak wel te pakken en is samen met wat andere mensen uit het hostel ’s middags gaan surfen. Wonder boven wonder, daar had ik niet zoveel zin in. Gelukkig had ik een erg leuk boek en ik ben lekker in het park gaan liggen lezen. ’s Avonds hebben we gegeten met wat mensen in het hostel en zijn we uit geweest, het was allemaal erg leuk. Vrijdag genoten van de gratis pannenkoeken die de hostelmensen ook nog voor ons gebakken hebben, en daarna naar het strand geweest. Nog genoten van de zon, van Byron Bay, totdat het ’s avonds tijd was om weer te gaan; de vakantie was helaas alweer voorbij. We hebben de nachtbus naar Sydney genomen, erg oncomfortabel en lang, maar het bespaart tijd (en geld)! De vakantie was heerlijk, maar we vonden het allebei ook wel fijn om weer thuis te zijn. Ja inderdaad, we noemen Sydney dus al thuis!

Terug thuis werd ik meteen teruggegooid in de realiteit, want een paar dagen later had ik een examen. Dat is dan wel weer flauw, studenten vakantie geven en daarna een tentamen plannen.

Even tussendoor; ik typ deze reisverslagen altijd in Word, want, surprise surprise, ik krijg ze nooit in één keer af, en op een website is het altijd maar weer afwachten of ze je draft wel echt opslaan. De naam van het document is ’29-9’. Ik had dus wel de intentie om dit allemaal eerder te schrijven maar helaas. Ik moet dus nog even door om bij vandaag te komen.

Al snel was het toen 3 oktober, voor sommige mensen een normale dag, maar de Leienaren onder jullie zullen begrijpen dat dit een pijnlijke dag was. Terwijl ik op Facebook alle berichten ‘Jeuj 3 oktober!!’ en bijbehorende foto’s zag, zat ik in het stomme Sydney, waar niemand wat geeft om 3 oktober. En niemand het snapt. Voor de niet Leienaren; 3 oktober is dus Leidens Ontzet, de belangrijkste dag op de Nederlandse feestkalender. Gelukkig waren er drie meisjes die samen met mij 3 oktober wel wilden vieren, dus ik heb ’s middags hutspot gemaakt (jemig wat duurt dat lang zeg) en ik heb ze alles verteld over het verhaal en onze tradities. Toch nog een beetje 3 oktober gevierd dus! En de hutspot was lekker.

En toen. Hm. Nou weetjewat, ik houd het gewoon kort. Er was studeren, er waren feestjes, er waren zwembad tochtjes, strandtochtjes, sightseeing, koffie, pizzadinsdagen, kooravonden, huisavonden en dergelijke.

Twee weken geleden is mijn kamergenote, Sabrina, weer terug gegaan naar België. Gek hoor, het is niet alsof we hele goede vrienden waren maar als je 3 maanden een kamer met iemand deelt is het wel gek als ze weg gaat! Ik kreeg wel meteen een nieuwe kamergenote; Naomi. Ze is Australisch, komt zelfs uit Sydney, dus ik ontmoet toch nog iemand anders dan Internationals! Heel toevallig volgen we ook nog het zelfde vak, kleine wereld. Er zijn ook 2 nieuwe Engelse meisjes hier komen wonen, en een Zweedse jongen, dus het huis is nogal veranderd! (Zoals mijn huisgenoot zei; ‘So, all Asians left!’ wat erg onaardig klinkt. Jullie weten hoe erg ik tegen vooroordelen ben (haha) maar de keuken is schoner, de badkamer is schoner, de koelkast stinkt niet meer en het internet is niet meer op aan het eind van de maand) En het is een stuk gezelliger geworden! Ik heb wel echt geluk gehad met mijn huis, het wordt steeds gezelliger met ons gezamenlijk thee drinken, filmavondjes, muziekavonden enzo. De mensen die hun kamer al geregeld hadden voordat ze hier kwamen, hebben eigenlijk allemaal pech gehad met locatie, huis, mensen... Dus, mensen die vonden dat het een slecht plan was; als je hier gaat wonen, regel vooral geen kamer van tevoren! En bel Joanne, mijn huisbaas. Zij is zo ontzettend lief! Het interesseert haar echt wie hier woont, hoe het met ons gaat, hoe het huis eruit ziet en of alles nog wel werkt. Ze maakte zich zorgen om mij, omdat ik misschien wel verdrietig zou zijn omdat Sabrina weg ging. Aah. En ze heeft Nederlandse boeken in de boekenkast gezet, zodat ik wat nieuws te lezen heb. Ik weet niet, maar mijn Groningse huisbaas heb ik nog nooit gezien. Zolang ik maar betaal, hoor ik niks. Joanne heeft ons een nieuwe bank gebracht omdat hij lekkerder zit. Fantastisch toch?
Vorig weekend heb ik samen met 4 andere mensen een campervan gehuurd en zijn we naar Jervis Bay gereden, een gebiedje ongeveer 3 uur ten zuiden van Sydney met allemaal mooie stranden en natuurparken. Er is geen betere voorbereiding op de tentamens en essays! Het was heerlijk, gezellig en relaxt. We sliepen met zn 5en in de campervan, en die was niet zo erg groot; 3 mensen naast elkaar beneden, 2 erboven in hangmatten. Als je je beneden omdraait stoot je met je elleboog in de rug van de persoon boven je. Het is ook nogal een avontuur om uberhaupt in die hangmat te komen. Erg gezellig dus! We hebben elke dag een beetje rondgereden, op het strand gezeten, ein-de-lijk echte wilde kangaroos gezien! Ze staken de weg over, dat is minder, want je hebt liever geen kangaroo door je voorruit natuurlijk, maar wel een heel mooi gezicht, en we zagen er 2 op het strand. Ook nog een walvis gezien in de verte, en elke avond hadden we 2 possums die ons gezelschap kwamen houden. 's Avonds hadden we een kampvuur, en daarin maakten we aardappels en marshmallows en koekjes; blijkbaar kun je die redelijk goed bakken in een vuur. De possums vonden al ons eten natuurlijk wel interessant, en kwamen onze rondslingerende stukken aluminiumfolie ophalen om de restjes die erin zaten op te eten. We vonden het fantastisch. Totdat we ontdekten dat die possums zo gewend zijn aan mensen dat je ze met geen mogelijkheid weg kunt jagen. Je kunt 'Kssst-en' wat je wilt, of stampen, maar de pussums willen gewoon hun eten! Welkom in Australie!

Ik heb daar voor het eerst gereden, in een campervan, aan de linkerkant. Het ging de hele dag goed, totdat er werkzaamheden waren waardoor we omgeleid werden. We wisten niet zo goed waar we heen moesten, en de kruispunten zijn al behoorlijk verwarrend aangezien iedereen aan de andere kant rijdt enzo. En hoewel ik nergens tegen aangebotst ben, en niemand gewond is, ik had per ongeluk wel even een stopbord gemist. En laat er nou net op dat moment een politieauto achter me zitten. Zwaailicht en sirene. 'Mevrouw, u bent niet gestopt voor het stopbord. Heeft u ook gedronken?'. Ik heb genoeg Wegmisbruikers gezien om ongeveer te weten wat er gaat gebeuren, maar ik was natuurlijk best wel geschrokken. En de blaastest is hier dus helemaal niet hetzelfde als bij Wegmisbruikers (je moet tot 6 tellen in plaats van in zo'n dingetje blazen, wist ik veel), waardoor ik het ook nog fout deed, waardoor meneer de agent helemaal dacht dat ik gedronken had (maar dat had ik niet hoor!) Toen hij vroeg waar ik vandaan kwam, en ik zei Nederland, was ik nog even bang dat hij de camper op drugs ging onderzoeken, maar het viel allemaal mee. Na een waarschuwing en een 'ik zal het noooooit meer doen meneer de politieagent!' mocht ik doorrijden. Nouja, Katrin is doorgereden, want ik had het rijden voor die dag wel weer even gezien. Dat linkerkant gebeuren is allemaal wel lastig hoor. Op de grote wegen is het prima, maar die kruispunten, oeioei. Ooh, en de richtingaanwijzer en ruitenwisser zitten omgekeerd, dus als je een beetje in de stress zit op een onduidelijk kruispunt, doe je dus ook nog per ongeluk je ruitenwisser aan, waardoor het allemaal nog verwarrender wordt. Maar gelukkig lette iedereen op, dus als ik het bijna fout deed werd ik op tijd gecorrigeerd. Geen zorgen hoor, het is allemaal geen ramp en het komt allemaal wel goed! Verder was het weekend erg leuk!

Het wordt duidelijk zomer, wat op zich heel fijn is; mooi weer dus, en vrolijkere mensen. Helaas is zomer ook de tijd dat de spinnen aan gaan vallen. Jullie weten hoe erg ik van dieren hou, met name van spinnen, dus ik ben er niet echt over te spreken. Vooral omdat we al 3 spinnen in ons huis gevonden hebben ter grootte van een hand. ‘We’ is trouwens de rest, niet ik, ik heb ze allemaal vrij duidelijke instructies gegeven; als je een spin ziet, vang hem, breng hem naar buiten of dood hem, maar laat hem vooral NIET aan mij zien. Maar goed, het is een kwestie van tijd tot ik er echt aan moet geloven. Gelukkig zijn er hier een paar helden in huis die de spinnen wél aankunnen, dus ik hoef maar hard te gillen en het probleem is opgelost.

Ik heb nog maar 3 weken in Sydney, de tijd gaat hier echt belachelijk snel. Ik moet nog 3 essays schrijven en dan is het klaar. Het studeren ben ik nu wel zat, ik heb erg veel zin in de laatste tripjes die ik nog in Sydney ga doen, en in het reizen daarna! Maar Sydney zelf is fantastisch en hoewel ik wel even een dipje gehad heb, zie ik nu wel echt op tegen het moment dat ik hier weer weg moet. Mijn vliegticket naar Melbourne is geboekt, maar ik moet echt nog niet denken aan de dag van vertrek. Verder, lieve mensen, gaat alles heel erg goed!

Xx Pipi