Overgevoelige Australiers (racistische Europeanen)

Lieve mensen,

Bereid je voor, het is weer eens een lang verhaal geworden. Voor mensen die daar geen tijd voor/ zin in hebben een korte samenvatting; alles gaat goed! Voor de rest;

Vrijdag was m'n vrije dag. :) Na wat noodzakelijke administratie heb ik me gestort op de koelkast. De badkamer was vies, inderdaad. Maar de geur van de koelkast zorgde ervoor dat mensen vroegtijdig mijn dinnerparty wilden verlaten, en dat is natuurlijk niet normaal. Ik had de dag ervoor op het bord in de keuken geschreven dat ik de koelkast zou schoonmaken en dat ik dingen die me niet bevielen weg zou gooien. Als je dat niet wilt, label je eten dan even om dat te voorkomen. Want hoewel ik niet wil generaliseren, het komt soms gewoon goed uit; Aziaten eten soms dingen die ik niet eens wil zien of ruiken, laat staan eten. Dusja, zou jammer voor ze zijn als ze daardoor in de prullenbak zouden belanden. Mijn Chinese huisgenote kwam vervolgens naar mij toe met de vraag hoe en wat en hoe ze het moest labelen en dat ik het had over een 'bad smell' en dat ze wel wist wat dat was, namelijk haar eten. Ze deed vervolgens de verkeerde koelkast open (jaja we hebben er twee, allebei smerig) en liet me haar eten ruiken. Het rook naar azijn. De geur in de koelkast van eten dat minstens een half jaar geleden weg gegooid had moeten worden was haar dus niet opgevallen; ze dacht dat ik me druk maakte om de geur van azijn. Ik vind dat ik mag generaliseren. Een uur, een beschimmelde en vloeibare tomaat, wandelende ui en een wit/groen bord eten later was de koelkast weer schoon (genoeg).
's Avonds hadden we weer eens een Internationals Party, dit keer in 'Scary Canary'. Het was zo fout als het klinkt. We hebben die avond wel het volgende ontdekt. Het is verplicht om een gordel te dragen als je in een taxi zit, maar de chauffeur is een uitzondering; alle taxichauffeurs rijden zonder gordel (hier in ieder geval, ik weet niet hoe dat in de rest van de wereld is want ik ga nooit met de taxi) omdat dat veiliger is. Het schijnt nogal geregeld voor te komen dat taxi chauffeurs aangevallen worden, en dan vooral van achteren. Met een gordel zijn ze kansloos, zonder kunnen ze tenminste terugvechten. Leuke baan. Dat verklaart denk ik wel dat als ze eens een normale klant hebben (=ik), dat ze je dan ook meteen teveel geld proberen af te troggelen. 'Is it okay if I turn left?' 'Sure'. Wist ik veel. Volgende keer is het 'Nee, ik wil dat je de snelle route neemt, niet de route die twee keer zo duur is.'. Ach, van fouten leer je.

Zaterdag was er weer eens een barbecue, want die hadden we al een tijdje niet gehad. Van de zeilvereniging, op het strand van Rose Bay. Het was supermooi weer, het strand is mooi, de zee is blauw... Wat een winter. Bij deze vereniging kun je elk weekend zeilen, windsurfen of kanoën. Je kunt gewoon komen en ze leren het je. Klinkt te mooi om waar te zijn. Dat is het ook; ze hebben twee zeilboten, waarvan één in reparatie, vier kano's en het windsurfmateriaal wordt amper gebruikt, zo slecht is het. Fijn dat er iemand eerlijk over was! De middag was verder wel heel geslaagd. De heenweg was ik met trein en bus, de terugweg gingen we met de ferry; enorm mooi uitzicht met de ondergaande zon. Daarna op zoek naar 'de aboriginal' in de haven, want Alice wilde een cd van hem kopen. 'De aboriginal' speelt didgeridoo in de haven. Eén van de weinige aboriginals die ik tot nu toe gezien heb, overigens. Daarna zijn we naar een foodcourt in Chinatown geweest, ook al zo'n goeie uitvinding. Allemaal tafeltjes in het midden en een soort afhaalrestaurantjes eromheen. Je kunt dus precies kiezen wat je wilt eten (in Chinatown betekent dat Thais, Chinees, Japans, etc. Ergens anders in de stad behoort 'Niet-aziatisch' ook tot de mogelijkheden). En, goedkoop natuurlijk. We zouden naar het vuurwerk in Darling Harbour gaan, maar dat bleek er niet te zijn. Dus dat hebben we niet gedaan.

Zondag waren er mensen die de Beachwalk gingen doen (lopen van Bondi Beach naar Coogee Beach, of omgekeerd dat weet ik niet), maar ik vond dat ik verstandig moest zijn en heb dus gestudeerd. Erg was het niet, want het waren leuke teksten. Ik wilde liever voorbereid in de Tutorials zitten, waar ik de discussie toch al moeilijk kan volgen door al die rare accenten. Nog wel een rondje Newtown in de zon gedaan - echt hoor, winterseizoen bestaat hier niet! 's Avonds op tijd gaan slapen en toen blijkbaar ook weer begonnen met het praten in m'n slaap. M'n kamergenote kon er erg om lachen. Wat ik zei wist ze niet, maar het was wel Engels, dus dat is wel weer een goed teken. Ik hoop dat ik haar aardig blijf vinden, ander kunnen die nachtelijke praatjes ons samenleven misschien wel een beetje verpesten.

Maandag was het weer tijd om naar de campus te gaan en wel met een doel: ik ging op zoek naar een manier om te printen. Internet wilde niet echt helpen; ik moest een Copy kiosk vinden, maar waar die zich dan zou bevinden, dat wilde de website er niet bijvertellen. Ergens vond ik dat ik een PPP kaart moest kopen. Waar? Geen idee. En weer ergens anders stond dat ik m'n Student Card moest opladen. via Bpay ofzo. Of anders in een winkel, maar dan met $4 transactiekosten. Jaja. Nou de mensen van de International Office waren allemaal zo aardig tijdens de orientatie, en benadrukten keer op keer 'Ask the question!' oftewel, als je iets wilt weten, blijf er niet mee rondlopen, kom het vragen. Nu is 'hoe moet je printen' wel niet zo'n belangrijke vraag, maar het is een vraag. Dus ik ging het maar even vragen. Het leek alsof ze het nogal een belachelijke vraag vond (want blijkbaar is het heel simpel), maar ze gaf wel antwoord. Het luidde als volgt. 'Je moet je StudentCard opladen. Dat kan in de bibliotheek, maar dan kan je alleen met creditcard betalen. Je kunt in het Margaret Telfer Building ook cash betalen. Daar hebben ze een balie en daar kunnen ze je helpen. Oh, dat gebouw is trouwens aan de andere kant van de campus.' Vervolgens begon het grote spel waarin ik van het kastje aan de ene kant van campus naar de muur heeeeelemaal aan de andere kant gestuurd werd, en ik vervolgens toch nog maar weer een ander kastje moest zoeken. Oja en toen was er nog een muur. In het Margaret Telfer gebouw stond een groot teken 'No Cash', dus die info klopte niet. Deze mevrouw kon mij ook vertellen dat ik niet mn StudentCard moest opladen, maar een aparte printkaart moest kopen. En die koop je in de bibliotheek. Bedankt voor de verkeerde info, mevrouw van de International Office. Ze zijn zoooo behulpzaam, nou nou. Hoe dan ook, uiteindelijk had ik m'n printkaartje en heb ik ontdekt hoe het printen werkt, dus ik kon mooi printen en het artikel lezen in het gras in de zon :). Dat is de Australische winter. Can't complain!
's Middags weer college, wat ik maar moeilijk kon volgen. Maar ach, ik leer het vanzelf wel denk ik. De colleges verlopen hier nogal anders dan in Groningen (bij Godsdienstwetenschap dan). Ik ben niet zo gewend dat de docent alleen maar praat, zonder dat studenten tussendoor dingen vragen of omgekeerd. Deze docent praat gewoon twee uur lang, studenten stellen geen vragen en maken geen opmerkingen. Na twee uur verlaat iedereen het lokaal weer. Ook onder studenten wordt er amper iets gezegd. Gezellig.
’s Avonds ben ik met m’n huisgenoten Sabrina, Michal en Marcel, en een vriendin van hun, Paulina, naar Landsdowne hotel geweest, waar live muziek is. Echt goede livemuziek ook! Hele goede muzikanten en wisselende zangers. Was een erg gezellige avond.

Dinsdag was het weer tijd voor college en wel het Meditatievak. Het is erg interessant, al zitten er nogal wat bijzondere persoonlijkheden in de groep. Bijna iedereen is zelf een soort boeddhist en iedereen heeft dus ideeën over hoe bepaalde praktijken zouden werken in de eigen vorm van boeddhisme. Iedereen denkt er erg veel overna, wat heel interessant is, maar wat voor mij – zonder Engels als eerste taal- nogal voor chaos zorgt. Dit college ging nog maar over de basisprincipes van het boeddhisme. Deze heb ik al zeker vijf keer besproken ergens in een college, dus nieuw was het niet en ik kon het dus makkelijk volgen, gelukkig. Nieuw was wel, dat we na de uitleg van de Vier Nobele Waarheden en het Achtvoudige Pad (basisprincipes van boeddhisme – zie wikipedia ;) ), onze aantekeningen dicht moesten doen en de informatie in groepjes moesten reproduceren. ‘Want zo ging het bij de eerste boeddhisten ook – die schreven niet, die leerden het uit het hoofd’. Interessante benadering. Interessant maar enigszins irritant was wel dat één jongen overal iets over te zeggen heeft, behalve over datgene wat daadwerkelijk besproken wordt. Dus toen de docente hem vroeg om het vierde deel van het Achtvoudige Pad te noemen, zei hij dat hij dat niet geoefend had, maar dat hij wel over iets ander nagedacht had. Hij gaf vervolgens een uitgebreide filosofisch-achtige (lees: moeilijke maar weinig zeggende) uiteenzetting over een term die niets met het college temaken had maar waar hij dus blijkbaar een kwartier over nagedacht had. Het is interessant hoor, mits met mate, maar het schiet niet echt op. Toen we ons tijdens het eerste college moesten voorstellen, begon hij over allerlei auteurs die interessante ideeën opgeschreven hadden in interessante (doch onbekende) boeken. Toen de docent zei dat het interessant was, maar dat ze het liever even bij de aanwezige personen wilde houden, zei hij ‘Maar hoe kan ik mezelf los zien van de mensen die me geïnspireerd hebben?!’ en hij ging verder over zijn inspirerende personen. Zo iemand dus. Het is vast interessant, maar ik erger me er nu al aan, dus dat wordt nog wat.
Ik had een uur lunchpauze, maar had ook daarvoor een opdracht opgekregen. Namelijk ‘Mindfulness’ tijdens het eten, of zo. Oftewel, dat je tijdens het eten continu bezig moet zijn met wat je doet. ‘Ik heb een boterham vast. Ik doe de boterham in mijn mond. Ik bijt een stuk brood af. Er is brood in mijn mond. Ik kauw. Omnomnom. Wat is deze boterham goed voor mij, want er zitten broodnodige (haha) voedingsstoffen in. Hee, een zonnebloempit. Ik ben bijna klaar met kauwen. Zo, ik ben klaar met kauwen. Nu ga ik doorslikken. Zo, doorgeslikt. Nu is de boterham in mijn buik. Nu gaat mijn lichaam de boterham verteren. Zal ik nog een hap nemen? Ja ik ga nog een hap nemen. Ik heb een boterham in mijn hand. Ik doe de boterham in mijn mond. [....]’ Etc dus. Zoiets denk ik. Het eten schijnt zo langer te duren. No way... Ik heb het een paar hapen geprobeerd maar besloot uiteindelijk dat ik gewoon honger had. Bovendien hoef ik geen Boeddha te worden hier. Boeddha was zelf ook al 40 toen hij Nirvana bereikte dus ik kan heus nog wel even gewoon brood eten.
Voor diegenen die het nu al te vaag vinden; het wordt erger. Na de lunch was het namelijk tijd voor een Tutorial Meditation. In dit geval een praktisch tutorial. De tafels gingen aan de kant, de schoenen uit, en iedereen ging zitten op de grond. De docent legde eerst de juiste houding uit en toen iedereen goed zat (nouja, goed...) begon ze met lezen. Het huiswerk voor deze week was het lezen van een boeddhistische tekst waarin verschillende vormen van meditatie uitgelegd worden. Het idee was nu; zij leest een passage voor, legt een beetje beter uit wat het idee is, en dan sluit iedereen de ogen en mediteert 5-10 minuten. Dan zegt ze dat we moeten stoppen en bespreken we onze bevindingen. De ‘Ik kan mezelf niet los zien van de mensen die mij inspireren’ jongen had natuurlijk veel bevindingen, maar veel andere mensen ook. Ik heb het maar even aangekeken. Na een uitgebreide analyse begon meditatie twee. En daarna drie. Het tutorial duurde een uur, en daarna was ik behoorlijk de weg kwijt. Het is allemaal erg interessant, maar het is voor mij maar goed dat ik dit vak maar één dag in de week heb, want het is nogal vermoeiend.
Later de middag volgde nog een Tutorial, Ethnography of Southeast Asia. Nogmaals, het verloopt nogal anders dan ik gewend ben. Ik heb zelf in college nooit de grootste mond; daar zijn andere mensen voor op deze wereld. Maar tijdens deze colleges zegt niemand iets. En de docent lijkt het niet eens uit te maken. Hij stelt een vraag, en krijgt hij geen antwoord (hij krijgt nooit een antwoord), dan geeft hij zelf antwoord. Bijzonder ‘werkcollege’.
’s Avonds was het weer tijd voor een etentje bij mij thuis; ik had de koelkast immers niet voor niets schoongemaakt. Het was weer erg gezellig, de aziaten zijn weer belachelijk gemaakt. Ook de Engelsen, en dan met name de Engelse meisjes (allemaal sletten, enzo) kwamen aan bod. Amerikanen zijn arrogant en dom, en zo is er met iedereen iets mis. Behalve met Nederlanders en Duitsers natuurlijk, wij zijn perfect. Jullie merken het, ik word al een behoorlijke racist.

Woensdagochtend hard aan het huiswerk voor de middag, mijn meest gevreesde college; Sanskrit. Het ging nog aardig goed in college. Op een gegeven moment vroeg ik in college voorzichtig of iemand mij de betekenis van de tekst uit kon leggen, omdat ik van de inhoud nogal weinig begreep. Niemand bleek het te begrijpen, ook de docent niet. Hoef ik me weer iets minder dom te voelen. Het is wel een interessante samenstelling: een docent, een meisje dat solliciteert voor een PhD en in de tussentijd wat Sanskrit doet, een jongen die enorm goed is aangezien hij op de middelbare school Sanskrit heeft geleerd (dat is niet eerlijk  ) een man die onderzoek doet, een Jaina vrouw en een Chinese monnik (inclusief grijs kleed). Fascinerend.
’s Avonds was de Harbour Cruise, georganiseerd door de ‘Buddy Club’; een club georganiseerd door de aardige mensen van de International Office, voor internationale studenten dus. ‘Iedereen’ ging, dus het zou fantastisch moeten zijn. Het was erg gezellig, al was het een klein beetje suf. Binnen zou een feestje moeten zijn, maar aangezien het pas 7 uur was, was niemand nog echt in de stemming. Het maakte sommige mensen nogal chagrijnig. Maar ik heb een leuke avond gehad!

Donderdagochtend was het weer tijd voor college. Het was vroeg en de docent (die er erg veel verstand van schijnt te hebben) las haar aantekeningen nogal onverstaanbaar voor, waardoor ik niet zo erg veel meegekregen heb. Er was niet ééns een powerpoint -meisje van de moderne wereld-, maar de aantekeningen komen op Blackboard dus ik lees het nog wel een keer over. Na een koffie in de pauze was ik weer wakker en was ik klaar voor de film; dat doen we bij dit vak nogal vaak. Ik klaag niet hoor. Het was trouwens ‘Women of the sun’. Na een Thaise lunch met Katerin was er weer een Tutorial voor hetzelfde vak. Ik snap al het voorzichtige gedoe rondom Indigenous People nog steeds niet helemaal. Ik denk dat ik hetzelfde probleem heb als met Gender Studies; ik ben gewoon niet gevoelig genoeg. ‘Een witte man die een roman schrijft over een Aboriginal die 150 jaar geleden leefde? Schande!’ Blijkbaar. Dat mag natuurlijk niet. Witte mensen schrijven over witte mensen, Aboriginals schrijven over Aboriginals. Doh. Ik wilde bijna zeggen ‘Als jullie de Aboriginals echt hun rechten willen geven, ga dan met alle witte mensen terug naar Engeland, laat alle Aziaten terug gaan naar Azië, en geef de Aboriginals hun land terug.’ Maar gelukkig was het uur toen net om, want ik denk dat je dat ook niet mag zeggen.
Nou het klinkt misschien allemaal weer lekker negatief maar dat valt reuze mee hoor, over het algemeen heb ik het heel erg naar m’n zin, alleen met de Tutorials heb ik wat moeite. En donderdag om 3 uur was het weekend! Niet veel spannends gedaan, poging tot studeren, maar voor het weekend zijn er gelukkig weer allerlei plannen!

Ik zie dat ik alweer ruim 2700 woorden getypt heb en hoewel ik nog wel meer kan vertellen denk ik dat ik dat jullie maar niet aan moet doen. Als ik deze reisverslagen toch eens in mocht leveren als Essays.. Dan was ik nu al bijna klaar. Ik denk helaas dat ze wat anders verwachten.

Hoe gaat het met jullie in Nederland? Nog steeds problemen met het weer - dat wel goed voor de tuin is? Kleine troost; op het moment regent het hier ook en het waait zo hard dat de takken van de bomen vallen en de containers verspreid over straat liggen. En dat zijn ook de voorspellingen voor morgen en overmorgen.

Dag lieve mensen die het verhaal al dan niet helemaal volgehouden hebben, en tot de volgende keer!

Xx Pipi